Μενέλαος Λουντέμης - ένα παιδί μετράει τ' άστρα ...

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ ஜ ΕΛΥΤΗΣ ஜ

copy paste......που αξίζουν!

Ανάμεσα σε δύο τηλεφωνήματα που απέχουν δύο χρόνια πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει, ίσως και να έχω γίνει μια σκάλα πιο γκρίζος, να γέρασαν τα χρώματα μου. Με ρωτάς γιατί το ένα και γιατί το άλλο και δεν ξέρω πια τι να απαντήσω, σε ακούω αμήχανος, ίσως λίγο ντροπιασμένος, γελάω να καλύψω το κενό, δεν ξέρω. Δεν συγκινούμαι εύκολα από ανθρώπους ξέρεις, δεν παθιάζομαι αν δεν δω κάτι που θα με αγγίξει, και υπάρχουν φορές που αυτό το κάτι είναι κάτι απλό, παιδικό, άνευ σημαντικότητας για τους πολλούς. Σε ένα τηλεφώνημα δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα όμως, δεν μπορώ να καλύψω όλη την απόσταση, μου είναι αδύνατον, δεν ξέρω που να αρχίσω και που να τελειώσω, κάνω σαν χαζό… Για αυτό και τώρα γράφω κάτω ότι αποσιώπησε το κενό.

Τι μπορεί να χαθεί μέσα σε δυο χρόνια ο καθένας μπορεί να το φανταστεί, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να χαθεί η ανάμνηση των συναισθημάτων, καλών και κακών, ακόμη και της προσμονής που έμεινε παρατημένη σε ένα sms δίχως απάντηση. Δεν κάνω drama, μην μπερδεύεσαι, απλά επισημαίνω πως δεν είμαι ένας σάκος κόκαλα και αίμα, και ούτε είμαι σε θέση να ζητήσω τίποτα, πραγματικά δεν ζητάω τίποτα πλέον, οι λογαριασμοί από το παρελθόν δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, μοιραία παραγράφονται.

Μερικές φορές τρώω κόλλημα, το παραδέχομαι, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κανένας λόγος, κάνω σαν μικρό παιδί, βάζω κάτι στο μυαλό μου και το πλάθω επίμονα, με ζέση, με πάθος, σαν ένα κάστρο στην άμμο αδιαφορώντας για το κύμα που θα έρθει. Αλλά εσύ πως να το ξέρεις αυτό; Δεν μπορούσες να το ξέρεις, ήταν αδύνατον να με μάθεις από μια συνουσία χεριών που κράτησε όσο μια ανάσα ενός μεθυσμένου φεγγαριού.

Πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι βιώνω μεγάλη μοναξιά; Μοναξιά που πηγάζει από την αδυναμία των άλλων να με καταλάβουν; Ακόμα και εκείνων που είναι πολύ κοντά μου και τους αγαπώ; Πάντα ψάχνω ψυχές να μοιραστώ αλλά στέκομαι άτυχος, αναζητώ την επικοινωνία, ένα κομμάτι της έστω, όσο μικρό και αν είναι. Η όποια διαφορετικότητα μου είναι μια ιδιότυπη κατάρα όπως ίσως καταλαβαίνεις. Ψάχνω για ποιότητες που οι άλλοι τις προσπερνάνε γιατί απλά τις αγνοούν. Αλλά ούτε αυτά πρόλαβα να στα πω τότε, ότι έγινε κράτησε όσο ένα σπίρτο που έκανε τσαφ στο απόγειο ενός Αυγουστιάτικου γλεντιού.

Δεν έχεις να κάνεις με τίποτα από όλα αυτά, σου εξηγούμαι, δεν έφταιξες σε τίποτα, εγώ είμαι ο λοξός, απλά σου ξεδιπλώνω την ψυχή μου να τη δεις αφού με ρώτησες. Και ούτε ποτέ είχα το δικαίωμα να ζητήσω κάτι, υπήρξα ένας σφετεριστής του χρόνου σου, ένας κλέφτης με καλές προθέσεις.

Με ρώτησες επίσης για αλλαγή συμπεριφοράς. Ναι, αλλάζω κουβέντα μπροστά στην παρουσία κάποιου που δεν μπορεί να με καταλάβει πλήρως, λογικό δεν είναι; Τα λόγια είναι εύκολα παρεξηγήσιμα και εγώ το τελευταίο που θέλω είναι να πληγώνω αυτούς που αγαπώ, το κατανοείς ελπίζω. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται αλλά όχι εύκολα, θέλουν υπομονή, αγάπη, κατανόηση, φροντίδα, και ‘γω προσπαθώ να μην τους πετάω στα βαθιά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να μην είναι έτοιμοι να κολυμπήσουν πίσω. Αγαπώ άρα υπομένω, περιμένω, αναμένω από αυτούς που έχω επενδύσει στην ποιότητα τους και ας μην είμαι σίγουρος ότι κάποτε θα καταφέρουν να δουν τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια. Οι ανίδεοι και ρηχοί μπορεί να με κατηγορούν για ερωτύλο, επιπόλαιο, αλλά είναι οι ίδιοι που δεν μπόρεσαν ποτέ να μοιραστούν, να δώσουν σάρκες από τις σάρκες τους, ανιδιοτελώς, να ματώσουν για να γίνουν καλύτεροι.

Σου σκιαγράφησα λίγο την εικόνα νομίζω, ελπίζω, δεν είμαι τόσο ξένος πια. Η μόνη αλήθεια είναι ότι ήθελα να σε γνωρίσω και δεν πρόλαβα, αλλά ούτε κακία υπάρχει ούτε δόλος. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτά, τα αντιλαμβάνονται σαν έρωτα, και δεν έχω το κουράγιο πολλές φορές να τους επεξηγώ την πιθανή ποιοτική διαφορά, ούτε θα μπορούσα να εκχυδαΐσω τις προθέσεις μου μιλώντας για απλό ενθουσιασμό. Οπότε συχνά μιλάω με λόγια που μπορεί να καταλάβει ο απέναντι μου, αντιλαμβανόμενος πάντα με την δική του οπτική. Δεν μπορώ να εξηγήσω εύκολα σε κάποιον πως είμαι ένας αλιευτής μονάκριβων και παιδικών στοιχείων, θα με έπαιρνε για τρελό.

Η ερωτευσιμότητα είναι μεταβλητή, με πολλούς βαθμούς ελευθερίας και ποτέ δεν ξέρεις αν πάρει το κατάλληλο σχήμα, δεν νομίζεις; Πολλές φορές δεν προλαβαίνεις καν να την δεις, μένει απλά ένα όμορφο άμορφο γλυπτό από αθάνατη πλαστελίνη, όπως εκείνη που παίζαμε μαζί της στο σχολείο. Θα μου πεις δεν έχω καν το δικαίωμα να μιλάω για πιθανούς έρωτες, αλλά ποιος μπορεί να τα ελέγξει αυτά; Ο έρωτας σκάει ή δεν σκάει, όλα στο παιχνίδι της ζωής είναι.

Τι γίνεται τώρα; Γιατί άραγε επέστρεψα σε σένα, έστω και από τύχη, τι θέλω; Καταρχήν ήθελα να σου πω όλα αυτά που σου έγραψα και δεν πρόλαβα να σου πω τότε, να σε κάνω να με προσέξεις. Ήθελα να ξέρεις ποιος είμαι, πως σκέφτομαι, πάντα το προσπαθώ αυτό. Είναι αρκετό για αρχή; Η ακόμα και για τέλος;

Παραμύθια, για μεγάλους και μικρούς!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα...

Έτσι την έλεγε ο μπαμπάς της, έτσι την έμαθε και ο αγαπημένος της.

Μια πριγκίπισσα που νόμιζε πως όλα στη ζωή είναι όμορφα, που νόμιζε πως πάντα όταν θέλεις κάτι πολύ το καταφέρνεις, που νόμιζε πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό και προσπαθούσε να βρει το καλό μέσα στο κακό.

Η καρδιά της μια πλαστελίνη, πλαστελίνη ροζ. Με πολλά ροζ συννεφάκια που της άρεσε να κάθεται πάνω τους και να ατενίζει το μέλλον.
Έβλεπε χαμόγελα, τραγούδια, χορούς, ευτυχία, παιδικά γέλια, σκανδαλιές, αγκαλιές.
Αυτά έβλεπε όσο ατένιζε το μέλλον της και κρατούσε από το χέρι τον καλό της, προσπαθώντας να τον μυήσει στον θαυμαστό της κόσμο.

Το μέλλον έγινε παρόν. Έπρεπε, ένιωθε πως έπρεπε, να πραγματοποιήσει όλα τα όνειρα της.
Είχε έρθει πλέον εκείνη η στιγμή που το σπίτι της, το παλάτι που έχτισε με τον σύντροφο της, θα γέμιζε με προσωπάκια πασαλειμμένα με σοκολάτα, με παιχνίδια σκορπισμένα στο πάτωμα, με αγάπη και αγκαλιές.
Σίγουρη για την επίτευξη του στόχου της ξεκίνησε να προσπαθεί να το πραγματοποιήσει.

Μικρές δυσκολίες στην αρχή. Δεν είναι τίποτα ακατόρθωτο όμως, θα το παλέψει.
Λίγες δυσκολίες ακόμα. Λίγο πιο σημαντικές.
Κι άλλες μερικές. Μεγαλύτερες. Κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες....

Μέχρι που τα συννεφάκια της άρχισαν να γίνονται σιγά σιγά γκρι. Έχασαν τη λάμψη τους. Έγιναν θαμπά, σχεδόν μαύρα.
Συνέχισε εκείνη. Το πάλευε πολύ, τόσο πολύ που έκανε καιρό, μήνες, χρόνια, να κοιταχθεί στον καθρέφτη. Να δει το πρόσωπό της.
Ο μπαμπάς της έχασε τη λαμπερή του πριγκίπισσα, στη θέση της μια δυστυχία με βλέμμα κενό. Για μήνες, για χρόνια.

Ένα πρωινό μπήκε μια ηλιαχτίδα στο σπίτι της. Προσπάθησε να την κρατήσει ζωντανή να φωτίζει τη ζωή της. Δυστυχώς αυτός που ορίζει το σύμπαν είχε άλλα σχέδια. Ήθελε πάλι βροχές. Κι έτσι ένα άλλο πρωινό, πέντε μήνες μετά αυτή η ηλιαχτίδα όπως ήρθε αθόρυβα, τόσο ηχηρά έφυγε από τη ζωή της. Με δυνατούς κεραυνούς και αστραπές, τόσο δυνατούς που για χρόνια μετά τους θυμόταν και έκλαιγε από θλίψη.

Έπρεπε να συνεχίσει όμως να προσπαθεί. Όχι για εκείνην, ούτε για εκείνον, αλλά επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Η ηλιαχτίδα που είχε μπει της είχε δώσει νόημα, την είχε ανεβάσει πάλι στα ροζ συννεφάκια, άσχετα αν την προσγείωσε με τον πιο φρικτό τρόπο. Τώρα όμως ξέρει πώς ήταν. Ξέρει πόσο όμορφα ήταν...

Πώς να το προσπεράσει λοιπόν? Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσει?
Άρχισε ξανά λοιπόν να μοχθεί και να παλεύει με δράκους και με τέρατα.

Μόνη στη παράγκα – ναι, το παλάτι είχε γίνει παράγκα – να προσπαθεί να καταφέρει έστω και μια νίκη. Έστω μια μικρή νίκη.

Λίγο να ανοίξει το παντζούρι, λίγο φως να μπει μέσα, τόσο δα... ίσα για να αρχίσει να ελπίζει.

Πέρασαν πολλά χρόνια μαύρης ζωής. Κοιτάχτηκε και στον καθρέφτη μοιραία. Ένα βράδυ που όλοι της ζήτησαν να ζήσει μαζί τους ξανά για λίγο.
Είχε φύγει η πριγκίπισσα, στη θέση της μια μορφή. Αυτό απλά. Μια μορφή καστανή, χλωμή, μουντή, θολή, κενή χωρίς κανένα περιεχόμενο, κανένα ενδιαφέρον.
Ούτε για την ίδια, ούτε για κανέναν άλλον.

"Πρέπει να ζήσεις ξανά", της φώναζαν όλοι. "Να ζήσεις, μαζί μας, έλα πίσω μαζί μας."
Εκείνη προχωρούσε μόνη και αμίλητη. Έψαχνε να βρει ένα φως στο τούνελ, μόνο για το φως αυτό ζούσε.
Κουράστηκε όμως, λύγισε, τα πόδια της δεν την βαστούσαν άλλο. Ας γίνει ό,τι θέλει, μονολογούσε. Εγώ δεν αντέχω άλλο πόνο.

Κάποιος τη λυπήθηκε? Ήταν απλά τυχαίο? Ήταν μια απλή συγκυρία? Μήπως κάρμα?
Ποιος ξέρει και ποιος , αλήθεια, ενδιαφέρεται να μάθει; Εκείνη σίγουρα όχι.
Το ζήτημα είναι πως πάνω που ένιωθε να πέφτει στο έδαφος ένα χέρι την πήρε αγκαλιά, την ανέβασε ψηλά, στον ουρανό, εκεί που ήθελε να πάει. Στο ροζ σύννεφο της. Ούτε καν αυτή η διαδρομή μέχρι εκεί δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ακόμα και εκεί υπήρξαν αγκάθια. Που την πλήγωσαν, που προσπάθησαν να την κάνουν να γυρίσει πίσω, στο έδαφος.

Κι όμως έφτασε. Σαν από θαύμα, έφτασε. Και ξαφνικά όλα έμοιαζαν αλλιώς. Όλα απέκτησαν νόημα. Η πριγκίπισσα άρχισε ξανά να χαμογελά, να ζει, ήρθε πίσω από τον κόσμο των ζωντανών νεκρών.

Αγκάλιασε ξανά τους γονείς, τον άνθρωπό της, τους φίλους της.
Γύρισα, φώναζε σε όλους. Αλλά όχι μόνη!!! Γύρισα με παρέα, διπλή παρέα.
Δυο μικρές άλλες πριγκιποπούλες που θα είναι από εδώ και πέρα όλη της η ζωή.

Τις κοιτά στα μάτια και αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να αντέξει ανθρώπου καρδιά τόση αγάπη. Που την χωρά? Αφού εκείνη ξεχειλίζει. Από παντού. Από κάθε πόρο του σώματός της η αγάπη φεύγει και αγκαλιάζει τις δυο μικρές πριγκίπισσες. Εκείνες για τις οποίες ζει και αναπνέει.

Όπως κάθε παραμύθι, έτσι και αυτό έχει ένα δίδαγμα.
Ζήσε. Ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, μη ξεχνάς παράλληλα να ζεις.

Γιατί μπορεί τελικά το παραμύθι να είχε καλό τέλος για την πριγκίπισσα, αλλά τα χρόνια που οι δράκοι και τα τέρατα της ξερίζωναν την καρδιά εκείνη τα άφηνε, αδιαμαρτύρητα. Σαν να το άξιζε, σαν τιμωρία.
Και χάθηκαν τα χρόνια, έφυγαν για πάντα. Χρόνια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ευχάριστα κεφάλαια στο βιβλίο της ζωής της.
Όμως δεν θυμάται τίποτα. Γιατί δεν είχε ζωή να θυμάται.

Πάλεψε για το όνειρό σου, αλλά μη χάσεις ποτέ τον εαυτό σου.

Τούτο το μήνα (Μαύρα μου μάτια)

ΑΣΤΡΑ ΜΗ ΜΕ ΜΑΛΩΝΕΤΕ

Το άκουσα πρώτη φορά σ'ένα πανηγύρι στην Κρήτη.
 Ο Γιάννης μου νεογέννητος τότε. Δεν είχε γίνει επιτυχία ακόμη.
 Όταν άρχισε να το τραγουδάει ο τραγουδιστής αρχίσανε να ρίχνουνε μπαλωθιές,θυμάμαι.
 Εγώ πανικόβλιτη έτρεξα στο τραπέζι τους.....
 - Έχω μωρό στο καρότσι...σας παρακαλώ...
 -Κοπέλι είναι? με ρωτάει ένας
 - Ναι. Του απαντώ
 -Σταματήστε μωρέ θα ξυπνήσουμε το κοπέλι...είπε.



 Στον γιό μου
.

Τα παιδιά μου κι εγώ.

Μεγαλώνουν τα παιδιά μου.... Μεγάλωσα κι εγώ μαζί τους. Ο Γιάννης μου μπήκε στα 18, του χρόνου ενήλικος...κάνει τόση χαρά! Η Δήμητρά μου έχει μπεί στα 13....κοπελίτσα. Κι εγώ την αποκαλώ ακόμα μωρό. Και οι δύο στην εφηβία μ'όλα τα καλά και τα κακά της. Ο Γιάννης μου σε δύσκολη περίοδο πρέπει να βάλει τα δυνατά του. Αλλά έφηβος...όπως είπα. ¨Εχει δυνατό χαρακτήρα και είναι έξυπνος πολύ. Όταν θέλει κάτι το πετυχαίνει...όταν θέλει... Πολύ καλό παιδί με αρχές και πάντα μπροστά από τους συνομίλικους του. Μεγάλωσε τόσο γρήγορα....σε λίγο θα ανοίξει τα φτερά του. Πόσο καμαρώνω και τρομάζω μαζί. Τι άδικο...τα μεγαλώνεις για να φύγουν. Οκ ξέρω έτσι πρέπει. Αλλά πείτε μου μία μάνα, μάνα όμως...που δεν νιώθει χαρά και μία ελαφριά πίκρα μαζί όταν φτάνει εκείνη η ώρα. Η μικρή μου....μου μοιάζει τόσο. Όταν την γέννησα η μαμά μου είπε....τώρα θα καταλάβεις τι τράβηξα για να σε μεγαλώσω! Ίδια είναι με σένα. Τότε δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά μετά κατάλαβα. Είναι πανέξυπνη,ζωηρή και πολύ όμορφη. Τσακώνετε με όλους και με όλα και περισσότερο μαζί μου. Έχει αδυναμία στον πατέρα της. Δεν ανησυχώ μετά από κάποια ηλικία θα ηρεμήσει. Δεν θα την αναγνωρίζουν. Έχει πείσμα κι αν βάλει κάτι στόχο το πετυχαίνει. Είναι αθλήτρια του μπάσκετ και έχει ταλέντο! Τελευταία είμαστε καλύτερα και είμαι χαρούμενη. Μου ανοίγεται....θέλει να πηγαίνουμε βόλτες και μιλάμε πολύ. Τους μεγαλώνω μόνη μου. Χωρίς καμμία βοήθεια από κανέναν! Πέρασα δύσκολα για να το καταφέρω κι εκεί που έλεγα χαθήκαμε όταν απολύθηκα χωρίς κανένα και με δηλώσεις του τύπου κόψε τον λαιμό σου ....και καλή δύναμη...ήρθε ο πρώτος μισθός μετά απο εξώδικα και καθημερινή πελάττισα στην επιθεώρηση εργασίας. Μόλις τα χρήματα τελειώνανε ήρθαν τα Χριστούγεννα και μετά απο μυνήσεις τσούπ το δώρο. Όταν κι αυτό τελείωνε και ο πανικός ερχόταν μόνιμος επισκέπτης στο κρεβάτι μου ήρθε η αποζημίωση! Τώρα που τελείωσε κι αυτή ξεκίνησα δουλειά! Όλη μέρα! Μα αυτό χρειάζονται μόνο τα δύο σου παιδιά θα με ρωτήσεις. Ερώτηση που κάνουν όλοι οι δήθεν φιλόσοφοι που γνωρίζω δυστυχώς κάποιους. Ναι θα απαντήσω πρώτα πρέπει να έχουν να φάνε, να ντυθούν, να μορφωθούν (αυτό στην χώρα μας το πληρώνεις πολύ ακριβά!). Την αγάπη μου ελπίζω να την νιώθουν. Μία κλασσική μαμά είμαι, περήφανη σαν παγώνι για τα υπέροχα παιδιά μου. Στόχος μου να τους δείξω τον δρόμο... και να τους δώσω εφόδια.

Αφιερωμενο.... Ζήλια. Aγάπη η αρρώστια?

Παθολογική Ζήλια Η ζήλια είναι ένα απο τα πιο κοινά συναισθήματα του ανθρώπου. Η ζήλια εμφανίζεται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, στη φιλία, τις σχέσεις μεταξύ μελλών της οικογένειας, μεταξύ συντρόφων, επαγγελματικές σχέσεις, κτλ. Συχνά οι ρίζες της ζήλιας βρίσκονται στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την ανασφάλεια. Όπως με τα περισσότερα συναισθήματα, η ζήλια δεν είναι πρόβλημα εκτός και αν γίνεται υπερβολική και αρχίζει να επηρεάζει τον τρόπο σκέψης, σε σημείο που παύει να είναι προστατευτική και γίνεται καταστροφική. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποκαλείται παθολογική ζήλια και διαταράσσει την καθημερινή μας ζωή. Στην παθολογική ζήλια εμφανίζονται μια σειρά απο παράλογες σκέψεις και συναισθήματα σε συνδυασμό με μη αποδεκτές, ακραίες συμπεριφορές. Η παθολογική ζήλια ή σύνδρομο του Οθέλλο είναι ψυχιατρική διαταραχή κατά την οποία ένα άτομο πιστεύει ότι ο σύντροφός του είναι άπιστος/η χωρίς όμως να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Ο φόβος του ατόμου για απάτη απο το σύντροφό του μπορεί να έγκειται στην ιδέα της απάτης και στο σχεδιασμό αυτής, χωρίς να υπάρχει κάτι στην πράξη. Η διαταραχή εμφανίζεται όταν το άτομο κατηγορεί επανειλημμένα ότι ο σύντροφός του είναι άπιστος, με βάση ασήμαντες κατηγορίες, αναφέροντας καθημερινά φαινόμενα για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του. Όταν η ζήλια γίνεται παθολογική μπορεί να πάρει δύο μορφές, την ψυχαναγκαστική ζήλια και την παραληρητική-ψυχωτική ζήλια. Στην ψυχαναγκαστική ζήλια το άτομο επαναλαμβάνει ισχυρές σκέψεις ότι ο σύνροφός του είναι άπιστος. Παρά το γεγονός ότι αυτές τις σκέψεις μπορεί να μην τις πιστεύει κατά βάθος, δεν μπορούν να σταματήσουν και σύντομα μπορεί να γίνουν οδυνηρές και καταστροφικές. Στην ψυχωτική ζήλια οι σκέψεις είναι πιο ακραίες, το άτομο είναι πεπεισμένο ότι ο σύντροφός τους τον εξαπατά χωρίς καμία αμφιβολία. Στο διαγνωστικό εγχειρίδιο για ψυχικές διαταραχές η ζήλια ορίζεται σαν παραληρητική διαταραχή ζήλιας. Η παθολογική ζήλια συνοδεύεται με παρανοϊκές σκέψεις και μανιακές πράξεις. Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι η παθολογική ζήλια έχει κάποια ψυχική διαταραχή ως υπόβαθρο ή να σχετίζεται με τη χρήση ουσιών. Ωστόσο η ψυχική ασθένεια μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εμφανίζουν παθολογική ζήλια με συμπτώματα όπως ιδεοληπτική ψυχαναγκαστική διαταραχή, κατάθλιψη ή διαταραχή άγχους. Πολλές φορές το άτομο που ζηλεύει δεν παραδέχεται την κατάσταση και η ζήλια εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους όπως υποβιβασμός, εξύβριση, θυμός, βια κτλ. Οι έρευνες δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο όσων έχουν εμφανίσει παθολογική ζήλια μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά, ακολουθώντας φαρμακευτική αγωγή ή γνωστική-συμπεριφοριστική θεραπεία. Η πρώιμη παρέμβαση είναι εξαιρετικά αποτελεσματική, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Τα πρώτα σημάδια δεν πρέπει να αγνοηθούν και το άτομο να ζητήσει άμεσα θεραπευτική βοήθεια.

23 Φεβρουαριου 2013

Καλημέρα, είμαι καλύτερα. Ο ήλιος μου φτιάχνει πολύ την διάθεση. Σήμερα θα κάνουμε τα γενέθλια της κόρης μου. Θέλει να φύγω απ' το σπίτι.Μεγάλωσε κι αυτή και θέλει πάρτυ χωρίς γονείς. Ευτυχώς όμως θα μείνει ο γιός μου.....πόσο τους αγαπώ... Αγάπη τι όμορφη λέξη....τι όμορφο συναίσθημα...σε κάθε μορφή. Θέλω να γράψω πολλά αλλά είναι σχεδόν αδύνατον. Μπλοκάρει το μυαλό μου και το χέρι μου... Οταν τα καταφέρω σίγουρα θα ξαλαφρώσω.

18/02/2013

Μοναξιά......καποιες φορες μου αρεσει. Καποιες αλλες με φοβιζει. Μακαρι να μου κραταγες το χερι..... Εμεις τα ζευγαρια που ειμαστε πολλα χρονια μαζι..... ελεγα.....εχουμε την πολυτελεια να μην μιλαμε και πολυ.... ενα αγγιγμα στο χερι εφτανε να καλμαρει ο πονος....

2 Φεβρουαριου 2013

Καλημέρα, τον τελευταίο καιρό δεν ξυπνάω με την καλή διάθεση που είχα συνήθως. Η διάθεση μου εξαρτάται από τους άλλους. Είμαι διαλυμένη. Έρμαιο των καταστάσεων. Πρέπει να πάρω δύναμη. Δεν έχω την πολυτέλεια να αφεθώ. Τα παιδιά μου με χρειάζονται. Όμως είναι τόσο δύσκολη η αυτοκριτική. Κι εγώ που δεν έχω μάθει να αγαπάω τον εαυτό μου γίνομαι τόσο σκληρή.

1 Φεβρουαρίου 2013

Καλό μήνα! Αυτός ο μήνας εύχομαι να πάει καλύτερα. Περνάω κατάθλιψη. Προσπαθώ να την ξεπεράσω. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι τα καταφέρνω. Κάποιες πάλι όχι. Μπορεί να χρειάζομαι βοήθεια. Διαβάζω, διαβάζω συνέχεια τρόπους να συνέλθω.

Δευτέρα 28 Ιανουαριου 2013

Κάθε μέρα ένας καινούργιος αγώνας στα απλά στα καθημερινά. Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά. Φαντάζομαι ότι θα έχουν σίγουρα λύσει αυτά που εγώ παλεύω κάθε μέρα. Αυτά που εμένα μου φαίνονται βουνά κάποιοι τα έχουν τακτοποιημένα. Σήμερα ξύπνησα με καλή διάθεση.Παρόλα αυτά το εγκεφαλικό το γλύτωσα στο παρατσάκ. Η κόρη μου δεν ήθελε να πάει σχολείο τις δύο πρώτες ώρες. Με δικαιολογία ότι έχει αγγλικά και η δασκάλα τους βάζει βίντεο και βαριέται. Αφότου έγινε ένας χαμός ξεκίνησα να έρθω στην δουλειά....μόνο δουλειά δεν είναι. Φύλαξη της επιχείρησης μέχρι να ανοίξει ξανά. Ανεργη προς το παρόν. Ανασφάλεια ανασφάλεια.....αλλά το μόνο καλό κοντά στα παιδιά μου. Να τους δείχνω καθημερινά τον δρόμο.Να τους μιλάω καθημερινά ακατάπαυστα. Θέλω να βλέπω αισιόδοξα τα πράγματα. Στην πραγματικότητα τίποτε δεν πηγαίνει καλά. Και γι αυτό το λίγο εγώ κάνω μεγάλη προσπάθεια. Οι μπαταρίες μου αδειάζουν και πως να ξαναγεμίσουν χωρίς χαρά; Και δεν θέλω να κάνω απισιόδοξες σκέψεις. Λίγο φως χρειάζομαι απο μία χαραμάδα και παίρνω δύναμη. Δεν είμαι αχάριστη γι αυτά που έχω. Τα παιδιά μου είναι υγιεί και ξέρω ότι αυτό είναι σημαντικό. Το μόνο που έχω πιά είναι αυτό. Είμαι μάνα. Η προσωπική μου ζωή καταστράφηκε.Δεν πραπονιέμαι....τα λάθη τα πληρώνουμε. Σαν μάνα όμως προσπαθώ να είμαι άριστη. Καλημέρα