copy paste......που αξίζουν!

Ανάμεσα σε δύο τηλεφωνήματα που απέχουν δύο χρόνια πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει, ίσως και να έχω γίνει μια σκάλα πιο γκρίζος, να γέρασαν τα χρώματα μου. Με ρωτάς γιατί το ένα και γιατί το άλλο και δεν ξέρω πια τι να απαντήσω, σε ακούω αμήχανος, ίσως λίγο ντροπιασμένος, γελάω να καλύψω το κενό, δεν ξέρω. Δεν συγκινούμαι εύκολα από ανθρώπους ξέρεις, δεν παθιάζομαι αν δεν δω κάτι που θα με αγγίξει, και υπάρχουν φορές που αυτό το κάτι είναι κάτι απλό, παιδικό, άνευ σημαντικότητας για τους πολλούς. Σε ένα τηλεφώνημα δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα όμως, δεν μπορώ να καλύψω όλη την απόσταση, μου είναι αδύνατον, δεν ξέρω που να αρχίσω και που να τελειώσω, κάνω σαν χαζό… Για αυτό και τώρα γράφω κάτω ότι αποσιώπησε το κενό.

Τι μπορεί να χαθεί μέσα σε δυο χρόνια ο καθένας μπορεί να το φανταστεί, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να χαθεί η ανάμνηση των συναισθημάτων, καλών και κακών, ακόμη και της προσμονής που έμεινε παρατημένη σε ένα sms δίχως απάντηση. Δεν κάνω drama, μην μπερδεύεσαι, απλά επισημαίνω πως δεν είμαι ένας σάκος κόκαλα και αίμα, και ούτε είμαι σε θέση να ζητήσω τίποτα, πραγματικά δεν ζητάω τίποτα πλέον, οι λογαριασμοί από το παρελθόν δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, μοιραία παραγράφονται.

Μερικές φορές τρώω κόλλημα, το παραδέχομαι, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κανένας λόγος, κάνω σαν μικρό παιδί, βάζω κάτι στο μυαλό μου και το πλάθω επίμονα, με ζέση, με πάθος, σαν ένα κάστρο στην άμμο αδιαφορώντας για το κύμα που θα έρθει. Αλλά εσύ πως να το ξέρεις αυτό; Δεν μπορούσες να το ξέρεις, ήταν αδύνατον να με μάθεις από μια συνουσία χεριών που κράτησε όσο μια ανάσα ενός μεθυσμένου φεγγαριού.

Πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι βιώνω μεγάλη μοναξιά; Μοναξιά που πηγάζει από την αδυναμία των άλλων να με καταλάβουν; Ακόμα και εκείνων που είναι πολύ κοντά μου και τους αγαπώ; Πάντα ψάχνω ψυχές να μοιραστώ αλλά στέκομαι άτυχος, αναζητώ την επικοινωνία, ένα κομμάτι της έστω, όσο μικρό και αν είναι. Η όποια διαφορετικότητα μου είναι μια ιδιότυπη κατάρα όπως ίσως καταλαβαίνεις. Ψάχνω για ποιότητες που οι άλλοι τις προσπερνάνε γιατί απλά τις αγνοούν. Αλλά ούτε αυτά πρόλαβα να στα πω τότε, ότι έγινε κράτησε όσο ένα σπίρτο που έκανε τσαφ στο απόγειο ενός Αυγουστιάτικου γλεντιού.

Δεν έχεις να κάνεις με τίποτα από όλα αυτά, σου εξηγούμαι, δεν έφταιξες σε τίποτα, εγώ είμαι ο λοξός, απλά σου ξεδιπλώνω την ψυχή μου να τη δεις αφού με ρώτησες. Και ούτε ποτέ είχα το δικαίωμα να ζητήσω κάτι, υπήρξα ένας σφετεριστής του χρόνου σου, ένας κλέφτης με καλές προθέσεις.

Με ρώτησες επίσης για αλλαγή συμπεριφοράς. Ναι, αλλάζω κουβέντα μπροστά στην παρουσία κάποιου που δεν μπορεί να με καταλάβει πλήρως, λογικό δεν είναι; Τα λόγια είναι εύκολα παρεξηγήσιμα και εγώ το τελευταίο που θέλω είναι να πληγώνω αυτούς που αγαπώ, το κατανοείς ελπίζω. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται αλλά όχι εύκολα, θέλουν υπομονή, αγάπη, κατανόηση, φροντίδα, και ‘γω προσπαθώ να μην τους πετάω στα βαθιά γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να μην είναι έτοιμοι να κολυμπήσουν πίσω. Αγαπώ άρα υπομένω, περιμένω, αναμένω από αυτούς που έχω επενδύσει στην ποιότητα τους και ας μην είμαι σίγουρος ότι κάποτε θα καταφέρουν να δουν τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια. Οι ανίδεοι και ρηχοί μπορεί να με κατηγορούν για ερωτύλο, επιπόλαιο, αλλά είναι οι ίδιοι που δεν μπόρεσαν ποτέ να μοιραστούν, να δώσουν σάρκες από τις σάρκες τους, ανιδιοτελώς, να ματώσουν για να γίνουν καλύτεροι.

Σου σκιαγράφησα λίγο την εικόνα νομίζω, ελπίζω, δεν είμαι τόσο ξένος πια. Η μόνη αλήθεια είναι ότι ήθελα να σε γνωρίσω και δεν πρόλαβα, αλλά ούτε κακία υπάρχει ούτε δόλος. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτά, τα αντιλαμβάνονται σαν έρωτα, και δεν έχω το κουράγιο πολλές φορές να τους επεξηγώ την πιθανή ποιοτική διαφορά, ούτε θα μπορούσα να εκχυδαΐσω τις προθέσεις μου μιλώντας για απλό ενθουσιασμό. Οπότε συχνά μιλάω με λόγια που μπορεί να καταλάβει ο απέναντι μου, αντιλαμβανόμενος πάντα με την δική του οπτική. Δεν μπορώ να εξηγήσω εύκολα σε κάποιον πως είμαι ένας αλιευτής μονάκριβων και παιδικών στοιχείων, θα με έπαιρνε για τρελό.

Η ερωτευσιμότητα είναι μεταβλητή, με πολλούς βαθμούς ελευθερίας και ποτέ δεν ξέρεις αν πάρει το κατάλληλο σχήμα, δεν νομίζεις; Πολλές φορές δεν προλαβαίνεις καν να την δεις, μένει απλά ένα όμορφο άμορφο γλυπτό από αθάνατη πλαστελίνη, όπως εκείνη που παίζαμε μαζί της στο σχολείο. Θα μου πεις δεν έχω καν το δικαίωμα να μιλάω για πιθανούς έρωτες, αλλά ποιος μπορεί να τα ελέγξει αυτά; Ο έρωτας σκάει ή δεν σκάει, όλα στο παιχνίδι της ζωής είναι.

Τι γίνεται τώρα; Γιατί άραγε επέστρεψα σε σένα, έστω και από τύχη, τι θέλω; Καταρχήν ήθελα να σου πω όλα αυτά που σου έγραψα και δεν πρόλαβα να σου πω τότε, να σε κάνω να με προσέξεις. Ήθελα να ξέρεις ποιος είμαι, πως σκέφτομαι, πάντα το προσπαθώ αυτό. Είναι αρκετό για αρχή; Η ακόμα και για τέλος;