Ψηφίζουμε........

Είμαι σε άδεια. Ο θεός να την κάνει.
Τελοσπάντων. Είχα μαζέψει ένα σωρό
δουλειές να κάνω, που λόγω των ακατάστατου
ωραρίου της δουλειάς μου δεν μπορώ να τις κάνω.
Μία από αυτές ήταν να πάω στο ΙΚΑ, στο τμήμα
συντάξεων, να ρωτήσω κάτι για την σύνταξη
του πατέρα μου. Έφτασα 11:00 και μπήκα στην ουρά
με το χαρτάκι μου. Με μεγάλη απορία είδα πολύ κόσμο.
΄Συνήθως έχει λιγότερο ΄σκέφτηκα. Όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Οι συνταξιούχοι εννοώ. Πήγανε να πάρουν τις συντάξεις τους και
βρήκανε λιγότερα. Καταλαβαίνετε !!! Μου μάτωσε η ψυχή.
Δεν φτάνει που παίρνουνε συντάξεις της φτώχειας, περιμένουνε
σαν τα ζώα στην ούρα ώρες μες το κρύο η την ζέστη ανάλογα,για να
πάρουνε την πενιχρή σύνταξή τους , πληρώνουν τα φάρμακά τους
για να τα πάρουνε και μετά ξανα περιμένουνε
στην ουρά για να πάρουνε τα λεφτά από τα φάρμακα,πληρώνουν
τους φόρους τους και με το παραπάνω, τους κόβουν και λεφτά.
Έκτακτη εισφορά βγήκε και είπε ο υπάλληλος του ΙΚΑ.
<<Κι εγώ πως θα περάσω παιδάκι μου?>> αναρωτήθηκε μία γιαγιά φωναχτά.
<<Τα παιδιά μου με βοηθάνε. Η σύνταξη δεν φτάνει . Πως να ζητήσω κι άλλα .
Και τα παιδιά μου έχουν υποχρεώσεις, δάνεια.>>
Κατέβηκα τις σκάλες μετά από δύο ώρες αναμονή. Αυτό είναι μια άλλη
πονεμένη ιστορία. Όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες έφευγαν ένας
ένας μονολογόντας το πρόβλημα τους. Κατασκασμένη βγήκα στο δρόμο
με έναν κόμπο στον λαιμό. Δεν τους αξίζει .......και φταίω εγώ γι αυτό.......