-Πνιγομαι!!!Πνιγομαι προσπαθουσε να φωναξει.
Μα οσο προσπαθουσε τοσο περισσοτερο νερο
εμπαινε στο στομα της.Πανικο ενιωθε δεν
εβρισκε κατι να πιαστει να σωθει.Το κορμι της
ετρεμε απο φοβο και απο το κρυο νερο.
Σωστε με φωναξε κλαιγοντας ενω πηγαινε στον
πατο.Εκλεισε τα ματια της σφιχτα και οταν τα
ξανανοιξε ητανε σε ενα βραχο πεταγμενη.Κι ο ηλιος
ζεσταινε το παγωμενο κορμι της.Ποτε εγινε μερα?
Ποιος ειναι αυτος που αποφασισε οτι πρεπει να ζησει
και την τραβηξε στο βραχο ουτε και ξερω.
Εμεινε ετσι καμποσες μερες και ενιωθε ομορφα και
ισως να ξεχασε τι ειχε συμβει.Και την πηρε ο υπνος.
Ωσπου καποιος με βια την ξαναπεταξε και ξαγινε νυχτα
και ξαναρχισε το κρυο.
Ποιος θα την παρηγορησει οταν ξαναβγει μισοπνιγμενη?
Τη λογια θα απαλληνουν τον πονο της ???
5 σχόλια:
Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ - πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ.
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι.
Θα συνέχιζα το τραγούδι του μοναχικού λύκου, καθώς το αγαπάω πάρα πολύ, αλλά το μόνο ποθυ μπορώ να σου πω, είναι πώς πρέπει να βρει την δύναμη από μόνη της, να αγωνιστεί και να βρει τον τρόπο να συνέλθει από τα απανωτά χτυπήματα...
Καλό Σ/Κ, και φιλιά...
Eυχαριστω που μου γραψατε.
Τα λόγια δεν βγαίνουν κι αν βγούν δεν μπορούν να πούν το σωστό, αν υπάρχει κατι σωστό για να απαλύνουν εναν πόνο ...
πραγματι θελω να της αφιερωσω κατι
μα ηταν τοσο μεγαλη κι λεξεις
φτωχες για να πουνε το μεγαλειο
της ψυχης της ητανε ΜΑΝΑ.
Ευχαριστω Τζονακο.
Δημοσίευση σχολίου