Το κύμα μου........

Σαν το κύμα αγριεύεις,

με χτυπάς και δραπετέυεις,

άλλο πέλαγος να βρείς.

Μα τα κύματα με σπάσαν,

προκυμαία δίχως βράχια,

παραλία για ζευγάρια,

έγινα μέχρι να ΄ρθείς.

Μυρωδιές που αγαπήσαμε!

Έβγαλα το ένα παπούτσι μου, γιατί ο πόνος ήταν ανυπόφορος.
To ψηλό τακούνι, μετά από ξενύχτι και χορό, θέλεις να το πετάξεις δίχως δεύτερη κουβέντα. Επιστρεφοντας στο σπιτι, το κορμί πονάει, και θέλεις επειγόντως το κρεβάτι σου. Κι εκεί που δεν ακούς, από την ένταση των ηχείων όλο το βράδυ και που μάλλον δεν έχεις καμία απ τις αίσθησεις σου, η μυρωδιά του ζεστού ψωμιού από τον φούρνο της γειτονιάς, έρχεται να σου θυμίσει πόσο γλυκά ξημερώνει. Να σε γυρίσει χρόνια πίσω, τότε που οι μυρωδιές, καθόριζαν
το χρόνο.

Το ζεστό ψωμί, μόνο το ξημέρωμα έχει αυτή την υπέροχη μυρωδιά! Κι όμως το πρωί που φεύγω για την δουλειά, δεν το μυρίζω. Σήμερα όμως ένιωσα ότι είναι μία μυρωδιά, που αγαπώ πολύ. Μπήκα στο φούρνο, και πήρα ένα σωρό
μυρωδάτα καλούδια. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιου με τα κλειδιά μου και βρήκα την μαμά μου στην κουζίνα να με περιμενει. Όλο το σπίτι, μύριζε ελληνικό καφέ! Τι υπέροχη μυρωδιά!

Δεν θα μπορούσε να είναι πρωί, χωρίς την μυρωδιά του καφέ. Σίγουρα κάτι θα έλειπε. Ξάπλωσα να κοιμηθώ, πτώμα μα που να με πάρει ο ύπνος.

Είχε ξημερώσει χωρις αμφιβολια!
Άρχισα να σκέφτομαι, πόσο σημαντικές είναι οι μυρωδιές και πόσες είναι οι αναμνήσεις μου απ' αυτές.
Όταν γύριζα από το σχολείο, Χριστούγεννα, το σπίτι μοσχομύριζε μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να είναι τα Χριστούγεννα! Και το Πάσχα, σου έσπαγε την μύτη η μυρωδιά του τσουρεκιού και των κουλουριών!
Πόσο φτωχές θα ηταν οι γιορτές, χωρίς αυτές τις μυρωδιές!
Το καλοκαίρι παλι, όταν το βράδυ μπαίνω στο σπίτι μου, το νυχτολούλουδο έρχεται να μου επιβεβαιώσει την εποχή! Δεν θα μπορούσε να είναι καλοκαίρι, χωρίς την μυρωδιά του.
Και στις αναμνήσεις μου, η μυρωδιά απ' το άρωμα του πρώτου μου έρωτα δεν θα φύγει ποτέ.

Μα κι οταν είναι Κυριακή! Η γειτονιά μου, μυρίζει κάρβουνο και ψητό!

Είναι η μικρή γιορτή της εβδομάδας.

Νιώθω υπέροχα, που ξαναβρήκα όλες αυτές τις ξεχασμένες μυρωδιές!

Εσείς τις θυμάστε?

Το τελευταίο ταξίδι ......

Κοίταξε το ρολόι του, ήταν τέσσερις η ώρα.
Ακόμα τέσσερις.... Και πριν πέντε λεπτά που
την κοίταξε πάλι, τέσσερις του φάνηκε.
Τσέκαρε το ρολόι, δίπλα στο κομοδίνο του.
Σωστά τέσσερις.
Σε δύο ώρες, έπρεπε να ανέβει στην γέφυρα.
Δύο ολόκληρες ώρες!θα κοιμηθώ σκέφτηκε...
Ετσι κι αλλιώς, δεν είχε κοιμηθεί καλά.
Το βράδυ πάλι σκέψεις, βασανίζανε το μυαλό του.
θα κοιμηθώ τώρα! θα κοιμηθώ!
Ξάπλωσε στο κρεβάτι του, έκλεισε τα μάτια του,
ο ύπνος όμως δεν τον έπαιρνε.
Πάλι τα ίδια ψυθίρισε..πάλι σκέψεις!
Σκεφτότανε τα παιδιά του, την γυναίκα του..
Που να 'ναι τώρα?Τα παιδιά μάλλον θα διαβάζουν
και η Κατερίνα, (η γυναίκα του) θα τελειώνει τις
δουλειές απο το μεσημεριανό τραπέζι...ναι...ναι!
Τέσσερις μήνες είχε να τους δει, και άλλους τέσσερις
για να γυρίσει?
Πολύς καιρός σκέφτηκε, νωρίς με έπιασε ΄σ' αυτό το
ταξίδι η νοσταλγία.
Σε κάθε ταξίδι, είναι χειρότερα!
Είναι που κάθε φορά, έβαζε στόχο να μην ξαναγυρίσει
στα καράβια.Δεκαοκτώ χρόνια ουρανός και θάλασσα...
Δεκαοκτώ χρονών άφησε την Κατερίνα, μ'ένα μωρό στην
κοιλιά, και τώρα ειναι τριάντα τριών χρόνων, η
Κατερίνα του.Το κοριτσάκι του!
Πολύς καιρός πολύς!
Επρεπε...έπρεπε να γνωρίσει τα παιδιά του καλύτερα.Εστω και τώρα.
Να μάθει να ζει μαζί τους, να νιώσει τις ανησυχίες τους,
να τα μαλώσει και να τ'αγκαλιάσει έπρεπε!
Η γυναίκα του! Ομορφη που είναι... Ποτέ δεν την χόρτασε!
Ατυχη κι εκείνη! Παντρεύτηκε, κι άντρα δεν είχε.Μόνο τα
καλοκαίρια μόνο αυτά.
Μέχρι να μάθει τις συνήθειες της, έφτανε ο καιρός να φύγει.
Τα παιδιά απόμακρα. Δεν τον ήξεραν, για κάθετι ρωτούσαν
την μητέρα τους.Κι εκείνος ενώ καθόταν δίπλα της, δεν υπήρχε!
Κι όμως, για εκείνους ήταν εκεί, για εκείνους έφευγε,
για εκείνους ζούσε κι ονειρευόταν!
Εδώ και κάμποσα χρόνια, προσπαθούσαν να κάνουν ενα μαγαζάκι. Οτι
να'ναι αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο.Και με λιγότερα θα τα κατάφερναν.
Αρκεί να είναι μαζί.Ομως η ζωή δεν τους τα φερε καλά.
Την μιά πάντρεψε την μικρή αδελφή του, άξαφνα, και σε μεγάλη ηλικία.
Την άλλη, πέθαναν οι γονείς τις γυναίκας του, μέσα σ'ένα χρόνο.
Την επόμενη χρονιά, οι δικοί του.....
Κάθε χρόνο, κάτι έπρεπε να πληρώσουν.Κι αυτή, (η Κατερίνα) μόνη στις
χαρές, μόνη και στις λύπες..
Φέτος, ο γιός τους έπρεπε να πάει φροντιστήριο "είναι αδύνατος σε
μερικά μαθήματα" είχε πει η Κατερίνα, "και η μικρή πρέπει να κάνει
εντατικά τις γλώσσες για να μπορεί να διαβάζει για το σχολείο να
'χει τελειώσει πριν από το λύκειο."
Είναι καλή μάνα η Κατερίνα.....Αυτός θα ήταν καλός πατέρας?
Του χρόνου, σκέφτηκε "τίποτα δεν θα με σταματήσει!"
Αυτό θα είναι το τελευταίο μου ταξίδι!
Σήμερα θα πάρω να το πω στην Κατερίνα!
Αγάπη μου, θα της πω... όταν γυρίσω θα μείνω για πάντα μαζί σου. Να
ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε..να γελασουμε, να σε χαϊδέψω, να θυμώσω,
να μαλώσουμε για κάτι που δεν συμφωνούμε, να αγκαλιαστούμε μετά,
και να τα ξαναβρούμε. Να κάνουμε έρωτα όπως ποτέ...σ΄αγαπώ!
-Καπετάνιο καπετάνιο!χτύπησε η πόρτα.
-Ναι, ναι ανεβαίνω φώναξε.
Εφτασε η ώρα... σηκώθηκε, ντύθηκε γρήγορα κι ανέβηκε στη γέφυρα.
Το κεφάλι του, πονούσε δυνατά τόσες σκέψεις.."θα περάσει" σκέφτηκε.
Κι οταν γυρίσω δεν θα έχω ποτέ πια πονοκέφαλο.
Ο καιρός ήταν καλός ευτυχώς. Τουλάχιστον, δεν θα είχε πολλά να κάνει.
Ο πονοκέφαλος, συνέχιζε χειρότερα τώρα.Να το πω στον γιατρό σκέφτηκε.Και
το είπε στον Νικόλα τον καπετάνιο Β.
-Πάω να τον φέρω, είπε ο Νικόλας κι έφυγε.
Γιατρέ, γιατρέ, φωναζει έξω από την καμπίνα, ο καπετάνιος.... δεν νιώθει καλά!
-Ντύνομαι κι έρχομαι, αποκρίθηκε ο γιατρός.
Ο Νικόλας, τρέχοντας πήγε προς την γέφυρα.
Καπετάνιο!!!καπετάνιο!!!!αναφώνησε.Γιατρέ γρήγορα άρχισε να τσιρίζει!
-Τρέχει ο γιατρός, τον εξετάζει...όλοι μαζεύτηκαν γύρω.
-Γιατρέ, ρώτησε ο Νικόλας.Τι συμβαίνει λιποθύμησε?
-Οχι Νικόλα ,όχι.Είπε ο γιατρός διστυχώς όχι.....

'Ενα βότσαλο ήτανε μόνο.....

Χίλια χρώματα ο ουρανός πλημμύρισε σαν να επιδείκνειε ολο του το μεγαλείο.
Ο ήλιος έπεφτε στην αγκαλιά της θάλασσας κι εκείνη τον πρόσμενε να τον
δροσίσει.
Λιγοστός ο κόσμος στην παραλία, μαγεμένος από την υπέροχη σύνθεση,άλαλος λες
κι είχε σταματήσει ο χρόνος στο θέαμα τούτο.Μόνο κάτι φωνές απο μικρά παιδιά
προδίδανε οτι η στιγμή περνάει για να την διαδεχτεί η επόμενη.
Πήρα στα χέρια μου ένα βότσαλο το διάλεξα ανάμεσα απο άλλα ψαχνοντάς το.
Ήταν πλατύ σαν δίσκος ανάγλυφο με χρώματα.Τι παράξενο βότσαλο σκέφτηκα...
Το παρατήρησα καλά, ένα χωριό για φαντάσου!Πάνω στο βότσαλο υπήρχε ενα
χωριό.Μπορούσα να ξεχωρίσω τα καλοφτιαγμένα σπιτάκια με τους πανέμορφους
κήπους, τα ρυάκια που δροσίζουν τα φυτά,μιά πλατεία με πολύ κόσμο!
Όλα δείχνανε όμορφα κι ευτυχισμένα όπως στα παραμύθια!Τι τυχερή που είμαι,
σκέφτηκα και γονάτισα σιγά σιγά να το ακουμπήσω κάτω κάπου απόμερα να μην το
βρεί άλλος κανείς και χαλάσει την γαλήνη.Μαμά μαμά ακούω πίσω μου και μέχρι να
γυρίσω ο γιός μου το πήρε απ'τα χέρια μου και το πέταξε στην θάλασσα!
Μαμά είδες δέκα γκελάκια έκανε, υπέροχο βότσαλο! Όχι όχι φώναξα ήτανε......
Σιγά βρε μαμά τι φωνάζεις, ένα βότσαλο ήτανε μόνο.

ποσο ακομα

Τοσο κοντα

τοσο μακρια
τοσο συχνα πια
Φευγω εγω
φευγεις κι εσυ
τοσο συχνα πια
Ποσες στιγμες
να θελει ακομα
μια ζωη "ευτυχισμενων"
να ξεχειλισει......

Ξημερωμα

Ξημερωσε ο θεος, φωτολαμπαδησαν οι κορφες, απλωθηκε το φως στα βουνοδισκαρια. Χυθηκε στις πλαγιες, πλημμυρισε τους καμπους, και ελαμψε στη λουλακια θαλασσα. Ελαμψε το τυραννισμενο κορμι της Κρητης.

.

(Καπεταν Μιχαλης, Ν.Καζαντζακης)

ΝΕΟ ΜΠΛΟΚ

Ξεκινησα το μπλοκ μου με την παροτρυνση του γιου μου .

Βεβαια το ειχα σκεφτει κι εγω μα ο χρονος μου ειναι λιγος και πολυτιμος .Απο τον λιγο πηρα λιγο και για μενα !