Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Το τελευταίο ταξίδι ......


Κοίταξε το ρολόι του, ήταν τέσσερις η ώρα.
Ακόμα τέσσερις.... Και πριν πέντε λεπτά που
την κοίταξε πάλι, τέσσερις του φάνηκε.
Τσέκαρε το ρολόι, δίπλα στο κομοδίνο του.
Σωστά τέσσερις.
Σε δύο ώρες, έπρεπε να ανέβει στην γέφυρα.
Δύο ολόκληρες ώρες!θα κοιμηθώ σκέφτηκε...
Ετσι κι αλλιώς, δεν είχε κοιμηθεί καλά.
Το βράδυ πάλι σκέψεις, βασανίζανε το μυαλό του.
θα κοιμηθώ τώρα! θα κοιμηθώ!
Ξάπλωσε στο κρεβάτι του, έκλεισε τα μάτια του,
ο ύπνος όμως δεν τον έπαιρνε.
Πάλι τα ίδια ψυθίρισε..πάλι σκέψεις!
Σκεφτότανε τα παιδιά του, την γυναίκα του..
Που να 'ναι τώρα?Τα παιδιά μάλλον θα διαβάζουν
και η Κατερίνα, (η γυναίκα του) θα τελειώνει τις
δουλειές απο το μεσημεριανό τραπέζι...ναι...ναι!
Τέσσερις μήνες είχε να τους δει, και άλλους τέσσερις
για να γυρίσει?
Πολύς καιρός σκέφτηκε, νωρίς με έπιασε ΄σ' αυτό το
ταξίδι η νοσταλγία.
Σε κάθε ταξίδι, είναι χειρότερα!
Είναι που κάθε φορά, έβαζε στόχο να μην ξαναγυρίσει
στα καράβια.Δεκαοκτώ χρόνια ουρανός και θάλασσα...
Δεκαοκτώ χρονών άφησε την Κατερίνα, μ'ένα μωρό στην
κοιλιά, και τώρα ειναι τριάντα τριών χρόνων, η
Κατερίνα του.Το κοριτσάκι του!
Πολύς καιρός πολύς!
Επρεπε...έπρεπε να γνωρίσει τα παιδιά του καλύτερα.Εστω και τώρα.
Να μάθει να ζει μαζί τους, να νιώσει τις ανησυχίες τους,
να τα μαλώσει και να τ'αγκαλιάσει έπρεπε!
Η γυναίκα του! Ομορφη που είναι... Ποτέ δεν την χόρτασε!
Ατυχη κι εκείνη! Παντρεύτηκε, κι άντρα δεν είχε.Μόνο τα
καλοκαίρια μόνο αυτά.
Μέχρι να μάθει τις συνήθειες της, έφτανε ο καιρός να φύγει.
Τα παιδιά απόμακρα. Δεν τον ήξεραν, για κάθετι ρωτούσαν
την μητέρα τους.Κι εκείνος ενώ καθόταν δίπλα της, δεν υπήρχε!
Κι όμως, για εκείνους ήταν εκεί, για εκείνους έφευγε,
για εκείνους ζούσε κι ονειρευόταν!
Εδώ και κάμποσα χρόνια, προσπαθούσαν να κάνουν ενα μαγαζάκι. Οτι
να'ναι αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο.Και με λιγότερα θα τα κατάφερναν.
Αρκεί να είναι μαζί.Ομως η ζωή δεν τους τα φερε καλά.
Την μιά πάντρεψε την μικρή αδελφή του, άξαφνα, και σε μεγάλη ηλικία.
Την άλλη, πέθαναν οι γονείς τις γυναίκας του, μέσα σ'ένα χρόνο.
Την επόμενη χρονιά, οι δικοί του.....
Κάθε χρόνο, κάτι έπρεπε να πληρώσουν.Κι αυτή, (η Κατερίνα) μόνη στις
χαρές, μόνη και στις λύπες..
Φέτος, ο γιός τους έπρεπε να πάει φροντιστήριο "είναι αδύνατος σε
μερικά μαθήματα" είχε πει η Κατερίνα, "και η μικρή πρέπει να κάνει
εντατικά τις γλώσσες για να μπορεί να διαβάζει για το σχολείο να
'χει τελειώσει πριν από το λύκειο."
Είναι καλή μάνα η Κατερίνα.....Αυτός θα ήταν καλός πατέρας?
Του χρόνου, σκέφτηκε "τίποτα δεν θα με σταματήσει!"
Αυτό θα είναι το τελευταίο μου ταξίδι!
Σήμερα θα πάρω να το πω στην Κατερίνα!
Αγάπη μου, θα της πω... όταν γυρίσω θα μείνω για πάντα μαζί σου. Να
ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε..να γελασουμε, να σε χαϊδέψω, να θυμώσω,
να μαλώσουμε για κάτι που δεν συμφωνούμε, να αγκαλιαστούμε μετά,
και να τα ξαναβρούμε. Να κάνουμε έρωτα όπως ποτέ...σ΄αγαπώ!
-Καπετάνιο καπετάνιο!χτύπησε η πόρτα.
-Ναι, ναι ανεβαίνω φώναξε.
Εφτασε η ώρα... σηκώθηκε, ντύθηκε γρήγορα κι ανέβηκε στη γέφυρα.
Το κεφάλι του, πονούσε δυνατά τόσες σκέψεις.."θα περάσει" σκέφτηκε.
Κι οταν γυρίσω δεν θα έχω ποτέ πια πονοκέφαλο.
Ο καιρός ήταν καλός ευτυχώς. Τουλάχιστον, δεν θα είχε πολλά να κάνει.
Ο πονοκέφαλος, συνέχιζε χειρότερα τώρα.Να το πω στον γιατρό σκέφτηκε.Και
το είπε στον Νικόλα τον καπετάνιο Β.
-Πάω να τον φέρω, είπε ο Νικόλας κι έφυγε.
Γιατρέ, γιατρέ, φωναζει έξω από την καμπίνα, ο καπετάνιος.... δεν νιώθει καλά!
-Ντύνομαι κι έρχομαι, αποκρίθηκε ο γιατρός.
Ο Νικόλας, τρέχοντας πήγε προς την γέφυρα.
Καπετάνιο!!!καπετάνιο!!!!αναφώνησε.Γιατρέ γρήγορα άρχισε να τσιρίζει!
-Τρέχει ο γιατρός, τον εξετάζει...όλοι μαζεύτηκαν γύρω.
-Γιατρέ, ρώτησε ο Νικόλας.Τι συμβαίνει λιποθύμησε?
-Οχι Νικόλα ,όχι.Είπε ο γιατρός διστυχώς όχι.....

2 σχόλια:

Λαμπηδονα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Ανθρωπινο και ζεστο αλλα και πικρο και μελαγχολικο...