Ο γκρεμός που αχνοφαίνεται
δεν είναι για εμάς....
Σφιχτά κρατώ απο τα χέρια τα δύο παιδιά μου.
Τα αγκαλιάζω, τους τραγουδώ τραγούδια χαράς
και τους αφηγούμαι παραμύθια για παράδεισους
που η λύπη δεν υπάρχει.Τα καθησυχάζω με το
στοργικό φιλί της μάνας και αποκοιμούντε
σαν άγγελοι σε όνειρα γλυκά. Παρατηρώ το
ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη τους.
Μα αφότου κοιμηθούν γίνομαι γυναίκα που
ουρλιάζει η ψυχή της και θρηνεί.
Δεν είναι εύκολη η ζωή όταν ζητάς να
την ζήσεις....
Κι ο γκρεμός εμφανίζεται πάλι μπροστά μου...
Γυρνάω την πλάτη στον γκρεμό και προχωράω.
Τα βήματά μου είναι αργά και ασταθή.
Φεύγω όμως μακριά του. Τότε αρχίζω να αφηγούμαι
στον εαυτό μου τα παραμύθια για παράδεισους που
ακόμα δεν έχω δεί και για την γη που απουσιάζει
η λύπη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου