Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΜΟΥ

Μία από τις μεγάλες μου αγάπες, είναι ο Πειραιάς.
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στον Πρ.Ηλία.

Η γειτονιά μου ήτανε πανέμορφη. Mικρά στενάκια,

και πολλά σκαλιά. Αυτό έδινε την δυνατότητα για

πολλά παιχνίδια. Φίλοι μου η Δώρα ο αδελφός της

ο Γιάννης (γνωστός μουσικός σήμερα), ο Αλέξανδρος,

η Μπουμπού , η Λένα, ο Στέφανος με τις αδελφές του

τις δίδυμες, η Αφρούλα με τον αδελφό της τον Άκη

η κολλητή μου η Άλκηστις και ακόμα καμιά εικοσαριά

παιδιά. Παιχνίδια, ποδήλατα, φωνές ατελείωτες.

Κανένα δεν ενοχλούσαν τότε. Άλλωστε όλα τα σπίτια

είχαν παιδιά. Ησυχάζαμε μόνο όταν είχαμε πρωτάθλημα

σκάκι η διαγωνισμό γιουροβίζιον που τον οργάνωνε ο

Γιάννης φυσικά με συνοδεία κιθάρας .

Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς μου με άφηνε μόνο μαζί του

να βγαίνω και με τον φίλο μας τον Κώστα που ήτανε

μεγαλύτεροι. Εγώ όπως καταλαβαίνεται ήμουνα όλο

στην κλάψα και το παρακαλετό για να με παίρνουν

μαζί. Ομολογώ όμως ότι ήμουνα τυχερή είχα πάει σε πολύ μικρή

ηλικία ντισκοτέκ . Στη Serenade αρχικά, στο Κολωνάκι,

στη San Loretzo στη Βούλα στο Μπίτσουλα στη Γλυφάδα και

φυσικά στο Cavo Doro . Τις περισσότερες φορές με κρύβανε

να μην με δουν στην πόρτα, και πέρναγα μια αγωνία γιατί

κάποια φορά δεν με βάλανε και τους χάλασα όλο το βράδυ.

Φυσικά τότε δεν γυρίζαμε το πρωί οι ντισκοτέκ άνοιγαν

κατά τις 21:00 και κατά τις 12:00 επιστρέφαμε σπίτι.

Αργότερα στο λύκειο αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε καφετέριες.

Βρισκόμασταν όλοι στου Παπασπύρου. Μία παρέα 20 ατόμων.

Εκεί πρωτοερωτεύτηκα τον Αντώνη πολίστας και πολύ

δημοφιλής. Πήγαινα στο 5ο Καστέλας οι παρέες όμως ήτανε

από το 6ο. Οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν αθλητές κολυμβητές,

ιστιοπλόοι, πολίστες, μπασκετμπολίστες. Αγαπιόμασταν όλοι

πολύ. Σ αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν σκοπιμότητες και

συμφέρον κι όλα έχουν μια δόση υπερβολής.

Αργότερα ξεκίνησα δουλειά με τα ξενοδοχεία και έφευγα για

μήνες. Μου έλειπε ο Πειραιάς και οι φίλοι μου πολύ.

Όταν γύριζα πρωί αφότου έπινα καφέ με την μαμά μου,

βγαινα βόλτα στο Πασαλιμάνι πήγαινα από την πισίνα

μέχρι την πλατεία Αλεξάνδρας κοίταζα τις βάρκες την

θάλασσα και γέμιζα από Πειραιά που τόσο μου είχε

λείψει. Δεν τον αλλάζω τον Πειραιά μου με τίποτα.

Ισως γιατί μπορείς να δεις ουρανό χωρίς κτήρια.

Να μην σταματάει το βλέμμα σου πουθενά. Οι άνθρωποι

είναι ποιο χαμογελαστοί ίσως η θάλασσα τους κάνει

πιο κοινωνικούς η λόγο του Ολυμπιακού που παίρνει

κάθε χρόνο το κύπελλο!!! Όταν βρίσκομαι μακριά και

συναντήσω έναν Πειραιώτη τον καταλαβαίνω αμέσως.

Είμαστε πληθωρικοί η και λίγο βλάχοι που λένε μερικοί.

Λαϊκοί θα έλεγα εγώ μου αρέσει όμως.