Aφιερωμένο...

Αφιερωμένο στους αγγέλους που περάσανε απ την ζωή μας. Για μένα είναι η μαμά μου.

Ευχαριστώ τον Νικόλα Παπανικολόπουλο που μου το δάνεισε.
.

Κουρασμένος και ο κρατικός μηχανισμός............

Tα καταφέρανε και φέτος!

Αχ κατακαμμένη Ελλάδα.

Πάλι δεν δώσανε την απαιτούμενη προσοχή.

Πάλι υπολογίσανε λάθος.

Πάλι ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε.

Πάλι κάηκαν σπίτια.

ΤV Ασχολήσου....(Θ. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ)

Κι ενώ όλοι είναι ακόμα στις παραλίες , τα κανάλια μάς ενημερώνουν
για τον καιρό , τα νέα σήριαλ και τις μεταγραφές των μεγαλοδημοσιογράφων.
Τους αδικώ :)) , λένε και για το συνταξιοδοτικό. (Sorry mega, alpha κ.τ.λ.)
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος (κρατούμενος για τα Δεκεμβριανά αν θυμάστε)
βρίσκεται στο νοσοκομείο Σωτηρία.<< Το μόνο όπλο που έχω είναι το σώμα μου>> ,
είπε <<για να με ακούσει το κράτος>>. Έχουν περάσει πάνω από 30 μέρες,από
τότε που ξεκίνησε την απεργία πείνας. Κι ενώ έχει ενημερωθεί ότι πάνω από
τις 30 μέρες θ αρχίσουν ζωτικά όργανα να έχουν ανεπανόρθωτα προβλήματα ,
αυτός συνεχίζει να διεκδικεί Τι άλλο? Την ελευθερία του.
<<Δεν θέλω να πεθάνω >>είπε, <<θέλω να ζήσω ελεύθερος . Και είναι ο μόνος τρόπος>>.
Κινητοποιήσεις γίνονται παντού Λάρισα, Πάτρα , Αθήνα .
Δεν θέλουμε κι άλλον Αλέξη κύριοι της δημοκρατίας .

Χωρίς κινητό......

Πριν από αρκετά χρόνια εμφανίστηκε το θαύμα.

Τηλέφωνο χωρίς καλώδια και όχι ασύρματο

για μέσα στο σπίτι αλλά κινητό! Το παίρνεις

και πας παντού σου τηλεφωνούν και τηλεφωνείς

όπου κι αν βρίσκεσαι Σε βρίσκουν, και τους

βρίσκεις, παντού, όλοι . Από φίλους μέχρι την

αστυνομία, c i a κ.τ.λ. Μεγάλο κατόρθωμα!

Τρέξαμε όλοι να αγοράσουμε κι ας ήτανε

τσουχτερή η τιμή του.

Στα καφέ στα τραπεζάκια μόστραρε δίπλα

από τα τσιγάρα και ο κάτοχός του, καμάρωνε

σαν γύφτικο σκεπάρνι. Ασε όταν χτύπαγε

κιόλας όλοι σε κοιτάζανε με θαυμασμό.

Μικρό (κι ας μας φαίνονται τώρα παντόφλες)

σε σχέση με τα σταθερά, αναρωτιόμασταν που

τα χωράει όλα αυτά!!!

Κι έτσι βρίσκαμε πια τους φίλους μας όλες τις

ώρες παντού . Καταργήσαμε και τις ώρες

κοινής ησυχίας. Κάποτε λέγαμε περίμενε

να περάσει το μεσημέρι να τηλεφωνήσεις

μην τυχόν και κοιμάται κανείς και ενοχλήσεις.

Με το κινητό αυτό καταργήθηκε ως δια μαγείας

ότι ώρα γουστάρει του καθενός ντριν.

Κι έτσι τηλεφωνεί η σύζυγος στον άντρα της 150

φορές που είναι σε επαγελματικό ραντεβού,

να μην σου πω ότι ζητάει να μιλήσει και με τους

συνεργάτες (για να το σιγουρέψει) να τους πει

μία καλησπέρα. Κι αλίμονό του εάν δεν το απαντήσει

τότε μία εξήγηση υπάρχει ότι είναι με γκόμενα!

Τίποτε δεν μπορείς να κάνεις που να μην το ξέρουν οι

άλλοι γιατί η πρώτη ερώτηση είναι.. που είσαι?

Και ούτε μπορείς να αποφύγεις κάποιον που δεν

γουστάρεις γιατί οκ δεν απαντάς γιατί υποτίθεται

ότι δεν το άκουσες η αναπάντητη όμως είναι εκεί

και σε περιμένει!!! Δεν έχεις δικαιολογία.

Το χειρότερο είναι να σε πάρει ο εργοδότης σου ενώ

είσαι σε άδεια για να σου πει να γυρίσεις επειδή

ο υπάλληλος για τις άδειες την έκανε!

Εκτός του ότι προσθέσαμε άλλο ένα μεγάλο έξοδο.

Γιατί κοστίζει πολύ. Επίσης προκαλεί αϋπνία, νεύρα ,λόγο

της ακτινοβολίας που εκπέμπει και βάζεις συνέταιρο,

στην προσωπική σου ζωή η μάλλον ντετέκτιβ.

Δε λέω έχει και τα καλά του μπορείς να πάρεις

την οδική όταν μένεις από μπαταριά η λάστιχο.

Όταν επίσης μπλέξεις σε μποτιλιάρισμα και

αργήσεις να πας στη δουλεία η χειρότερα

όταν χρειαστείς γιατρό σε κανένα κατσικοχώρι

(αλλά μήπως θα ρθει ? Εδώ δεν έρχεται στην Αθήνα!).

Λοιπόν εγώ φίλοι μου δεν έχω κινητό και αυτό

εδώ και 4 χρόνια. Στην αρχή το ξέχναγα στην τσάντα

μου και ούτε που έδινα σημασία όταν χτυπούσε.

Μάλιστα κάποιες φορές με ενοχλούσε και αναρωτιόμουνα

ποιος γάιδαρος το αφήνει να χτυπάει και μας πήρε τα

αυτιά. Κι έτσι το έβγαλα και από την τσάντα μου.

Όταν μου ζητάνε αριθμό κινητού και λέω ότι δεν

έχω βλέπω πάντα μία έκφραση μεγάλης απορίας.

Πιο φυσικό είναι να πεις σε κάποιον ότι είσαι

άστεγος (ιδιαίτερα στις μέρες μας ) παρά ότι δεν

έχεις κινητό. Σε θεωρούν κάτι σαν ανάπηρο.

Εγώ πάντως απολαμβάνω την <ελευθερία μου>.

15AYΓΟΥΣΤΟΣ

Χρόνια πολλά σ΄όλους τους εορτάζοντες.

15 Αυγούστου τίποτε δεν είναι ανοιχτό.

Ούτε τσιγάρα δεν βρήσκεις να πάρεις!

Εγώ δουλεύω πρωινή ευτυχώς.

Ξέρω ξέρω....μόνο τα ρολόγια δουλεύουν

σήμερα!! Αναρωτιέστε εάν είμαι κούκος???

Όχι ούτε ταξιτζού είμαι ( αν κι απ ότι

βλέπω ούτε αυτοί πολυδουλεύουν σήμερα)

ούτε κούκος :))) Ρεσεψιονίστ είμαι.

Τέτοιες μέρες έχω μεγάλη τσαντίλα γκρρρρρ

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΜΟΥ

Μία από τις μεγάλες μου αγάπες, είναι ο Πειραιάς.
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στον Πρ.Ηλία.

Η γειτονιά μου ήτανε πανέμορφη. Mικρά στενάκια,

και πολλά σκαλιά. Αυτό έδινε την δυνατότητα για

πολλά παιχνίδια. Φίλοι μου η Δώρα ο αδελφός της

ο Γιάννης (γνωστός μουσικός σήμερα), ο Αλέξανδρος,

η Μπουμπού , η Λένα, ο Στέφανος με τις αδελφές του

τις δίδυμες, η Αφρούλα με τον αδελφό της τον Άκη

η κολλητή μου η Άλκηστις και ακόμα καμιά εικοσαριά

παιδιά. Παιχνίδια, ποδήλατα, φωνές ατελείωτες.

Κανένα δεν ενοχλούσαν τότε. Άλλωστε όλα τα σπίτια

είχαν παιδιά. Ησυχάζαμε μόνο όταν είχαμε πρωτάθλημα

σκάκι η διαγωνισμό γιουροβίζιον που τον οργάνωνε ο

Γιάννης φυσικά με συνοδεία κιθάρας .

Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς μου με άφηνε μόνο μαζί του

να βγαίνω και με τον φίλο μας τον Κώστα που ήτανε

μεγαλύτεροι. Εγώ όπως καταλαβαίνεται ήμουνα όλο

στην κλάψα και το παρακαλετό για να με παίρνουν

μαζί. Ομολογώ όμως ότι ήμουνα τυχερή είχα πάει σε πολύ μικρή

ηλικία ντισκοτέκ . Στη Serenade αρχικά, στο Κολωνάκι,

στη San Loretzo στη Βούλα στο Μπίτσουλα στη Γλυφάδα και

φυσικά στο Cavo Doro . Τις περισσότερες φορές με κρύβανε

να μην με δουν στην πόρτα, και πέρναγα μια αγωνία γιατί

κάποια φορά δεν με βάλανε και τους χάλασα όλο το βράδυ.

Φυσικά τότε δεν γυρίζαμε το πρωί οι ντισκοτέκ άνοιγαν

κατά τις 21:00 και κατά τις 12:00 επιστρέφαμε σπίτι.

Αργότερα στο λύκειο αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε καφετέριες.

Βρισκόμασταν όλοι στου Παπασπύρου. Μία παρέα 20 ατόμων.

Εκεί πρωτοερωτεύτηκα τον Αντώνη πολίστας και πολύ

δημοφιλής. Πήγαινα στο 5ο Καστέλας οι παρέες όμως ήτανε

από το 6ο. Οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν αθλητές κολυμβητές,

ιστιοπλόοι, πολίστες, μπασκετμπολίστες. Αγαπιόμασταν όλοι

πολύ. Σ αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν σκοπιμότητες και

συμφέρον κι όλα έχουν μια δόση υπερβολής.

Αργότερα ξεκίνησα δουλειά με τα ξενοδοχεία και έφευγα για

μήνες. Μου έλειπε ο Πειραιάς και οι φίλοι μου πολύ.

Όταν γύριζα πρωί αφότου έπινα καφέ με την μαμά μου,

βγαινα βόλτα στο Πασαλιμάνι πήγαινα από την πισίνα

μέχρι την πλατεία Αλεξάνδρας κοίταζα τις βάρκες την

θάλασσα και γέμιζα από Πειραιά που τόσο μου είχε

λείψει. Δεν τον αλλάζω τον Πειραιά μου με τίποτα.

Ισως γιατί μπορείς να δεις ουρανό χωρίς κτήρια.

Να μην σταματάει το βλέμμα σου πουθενά. Οι άνθρωποι

είναι ποιο χαμογελαστοί ίσως η θάλασσα τους κάνει

πιο κοινωνικούς η λόγο του Ολυμπιακού που παίρνει

κάθε χρόνο το κύπελλο!!! Όταν βρίσκομαι μακριά και

συναντήσω έναν Πειραιώτη τον καταλαβαίνω αμέσως.

Είμαστε πληθωρικοί η και λίγο βλάχοι που λένε μερικοί.

Λαϊκοί θα έλεγα εγώ μου αρέσει όμως.

Χωρίς σχόλια...........

Κι ο Καραμανλής ετοιμάζει νέο υπερυπουργείο για να ελέγχει τα υπόλοιπα

υπουργεία!!!

Να γελάσουμε λίγο!!

Επιστρεψαμε σνιφ σνιφ ........

Γυρίσαμε σνιφ!!!

Πάλι εδώ !

Είμασταν στον παράδεισο!!!

Περάσαμε υπέροχα!

Η σειρά σας τώρα !

Μα που πήγαν όλοι?