MANΑ

Τόσες μέρες δεν είχα το κουράγιο, κι όταν ξεκινούσα κάτι να γράψω,
δεν έβρισκα λέξεις. Ποιά λέξη μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο
της ψυχής μιάς μάνας? Ήτανε πάντα εκεί στις δύσκολες.Είχε στα
χέρια φάρμακο που γιατρεύει την ψυχή.Ο λόγος της πάντα γλυκός.
Καμάρωνε όταν κάτι πετυχέναμε και φούσκωνε σαν παγόνι.
Ποιό πολύ χαρά είχε εκείνη από εμάς.Ηξερε να συγχωρεί και να
δικαιολογεί όσους δεν της φέρθηκαν όπως έπρεπε.Εγώ είχα τις
αντιρρήσεις μου ήμουνα πάντα ποιό σκληρή στην κριτική μου.
Ηξερε να αγαπάει και να το δείχνει.Δεν σκεφτότανε εάν πληγωθεί.
Με συμβούλευε, μην δίνεις σημασία αγάπη μου μιλησέ τους είσαι
μικρότερη εσύ πρέπει να τους πλησιάσεις μου έλεγε,όταν εγώ θύμωνα
με τους συγγενείς.Στα παιδιά μου έκανε όλα τα χατήρια όπως όλες
οι γιαγιάδες.Τα μεγάλωσε μιά και εγώ δουλεύω.Κι εκείνη δούλευε
δυόμιση χρόνια έπαιρνε σύνταξη.Ταλεπωρημένη όλα της τα χρόνια
χωρίς ρεπό 24 χρόνια καθότανε μόνο στην άδειά της τον Αύγουστο.
Παρόλα αυτά σχόλαγε και ερχότανε κατευθείαν σπίτι μου.
Τα παιδιά μου έλεγε τα παιδάκια μου.Κοκέτα πάντα χτενισμένη
στο σπίτι της είχε πάντα ρόλεϊ.Χωρίς κραγιόν δεν έβγαινε.
Τα ρούχα της πάντα μοντέρνα.Χαμογελούσε πάντα. Ακόμη και στην
εντατική, ήτανε η μόνη πού γέλαγε στον θάλαμο.Μας έδειχνε στους
νοσοκόμους εμένα και τον αδελφό μου.Τα παιδιά μου έλεγε με περηφάνια.Ομορφα δεν είναι? Και ο νοσοκόμος γέλαγε και μας έλεγε όλο για έσας μου λέει.
Είμαι τυχερή που είχα τέτοια μάνα.Θυσία γινότανε όχι μόνο για μένα
αλλά για όποιον ζήταγε την βοήθειά της.Κι εκεί που δεν ζητάγανε βοήθεια
εάν έπεφτε στην αντίληψή της βοηθούσε.Αγνωστο κόσμο.Για την ψυχή του
πατέρα μου έλεγε, αφού μπορώ.Στην δουλειά μου,μου έλεγε μην τρέχεις
τις καμαριέρες να τις σέβεσαι κάνουν πολύ δύσκολη δουλειά κι όπου
μπορείς να τις καλύπτεις να δεις ότι θα δουλεύουν χαμογελαστές
παρόλη την δυσκολία της δουλειάς.Μην ξεχνάς πριν πάρω σύνταξη
κι εγώ τέτοια δουλειά έκανα.
Οπου πήγαινε μου έπερνε και ένα χαϊμαλί με χάντρες και χρώματα
ήξερε οτι μου αρέσουν δεν ερχόταν ποτέ με άδεια χέρια.
Και στο σπίτι μου τα ίδια πάντα με σακκούλες από το supermarket.
Mε έπαιρνε στην δουλειά κάθε μέρα,και καταλάβαινε από την
φωνή μου πως νιώθω.Παράξενο δεν είναι?
Ελπίζω να υπάρχει κάτι μετά απο εδώ να μην γινόμαστε χώμα.
Κρίμα τέτοιες ψυχές να χάνονται.
Στο αφιερώνω μανούλα, ευχαριστώ, δεν θα μπορούσες να είσαι καλύτερη.
Θα είσαι πάντα στην ψυχή μου.

θαλασσα (ημερολογιο)

Σημερα Τριτη μια απο τις χειροτερες μερες της ζωης μου.
Απο το πρωι νιωθω μια αγωνια,ανεξηγητη μια και τα
προγνωστικα για να ακουσω καλα νεα απο τους γιατρους
φαινονται χλωμα.Το στομαχι μου και ο λαιμος μου ενας
κομπος εδω και πολυ καιρο.Ειμαι στη δουλεια και
ειναι μια ησυχη μερα.Εχω την τυχη να δουλευω διπλα στη
θαλασσα,και απο την τζαμαρια την βλεπω στα 10 μετρα.
Σημερα σε αντιθεση με μενα αυτη λαμποκοπαει.
Εχει ενα ελαφρυ κυματακι κι ηλιος που πεφτει επανω της
την κανει να χρυσιζει.Δεν παιρνω τα ματια μου απο πανω
της ακομα και τωρα που γραφω της ριχνω κλεφτες ματιες.
Σαν καταπραυντικο στην ψυχη μου,με ηρεμη αφανταστα.
Με καθησυχαζει..... μου μιλαει....ησυχασε....ολα καλα
θα πανε......

Προσπαθει...

-Πνιγομαι!!!Πνιγομαι προσπαθουσε να φωναξει.
Μα οσο προσπαθουσε τοσο περισσοτερο νερο
εμπαινε στο στομα της.Πανικο ενιωθε δεν
εβρισκε κατι να πιαστει να σωθει.Το κορμι της
ετρεμε απο φοβο και απο το κρυο νερο.
Σωστε με φωναξε κλαιγοντας ενω πηγαινε στον
πατο.Εκλεισε τα ματια της σφιχτα και οταν τα
ξανανοιξε ητανε σε ενα βραχο πεταγμενη.Κι ο ηλιος
ζεσταινε το παγωμενο κορμι της.Ποτε εγινε μερα?
Ποιος ειναι αυτος που αποφασισε οτι πρεπει να ζησει
και την τραβηξε στο βραχο ουτε και ξερω.
Εμεινε ετσι καμποσες μερες και ενιωθε ομορφα και
ισως να ξεχασε τι ειχε συμβει.Και την πηρε ο υπνος.
Ωσπου καποιος με βια την ξαναπεταξε και ξαγινε νυχτα
και ξαναρχισε το κρυο.
Ποιος θα την παρηγορησει οταν ξαναβγει μισοπνιγμενη?
Τη λογια θα απαλληνουν τον πονο της ???